De helende kracht van verdriet

‘Hoe groter je bewustzijn, des te meer heb je te dragen.’ Zomaar een zinnetje, afkomstig van de website van medium Tonnie van Deursen. Maar hoe waar… Zeker in haar geval! Het levensverhaal van Tonnie kent immers vele, diepe dalen. Maar alles is ergens goed voor geweest, zo beseft ze: “Mijn pijn en verdriet waren, bij wijze van spreken, de barensweeën die uiteindelijk hebben geleid tot de geboorte van mijn mediumschap.”

Tekst: Niels Brummelman

[Streamers]

´Pas wanneer pijn erkend en doorvoeld is, ontstaat er ruimte voor de geboorte van iets nieuws´

‘In mijn diepste binnenste kreeg mijn mediumschap de tijd om te rijpen’

‘Ik versta de kunst niets anders waar te nemen, dan dát wat er daadwerkelijk is’

´Het kwaad is nodig om een transformatieproces te triggeren´

Wie nu Tonnie van Deursen (66) als cliënt een bezoekje brengt, treft tegenover zich een krachtige, zelfverzekerde dame in een imposante woning te Son en Breugel. Wie echter denkt dat haar succes haar aan is komen waaien, heeft het goed mis. Aanzienlijke hoeveelheden bloed, zweet en tranen zijn er - letterlijk - gevloeid in de loop der jaren. Voor het gemak nemen we haar geboorte op 1 juni 1953 als aanvangspunt. Tonnie komt als derde kind ter wereld in een gemankeerd gezin van acht. Vader is als vertegenwoordiger van de Nederlandse Gasunie veel van huis en moeder moet zich in het Brabantse Heusden maar zien te redden. Al moeilijk zat! Maar als het gezin op Tonnie’s vierde verhuisd naar Limburg, is het hek pas goed van de dam. Tonnie: “Als baby straalde ik veel liefde uit. Daar kon mijn moeder niet mee omgaan. Zelfliefde was haar totaal vreemd, ook al gezien haar eigen voorgeschiedenis als feitelijk opvoedster van het gezin van haar eigen ouders. Alles moest pragmatisch, zonder enige ruimte voor of vorm van zelfreflectie. Om zich staande te houden, zette ze haar kinderen onderling tegen elkaar op. Verdeel en heers, opdat ze de baas kon blijven en zo de regie behield. Liefde hebben we niet gekend in onze jeugd. Een aai over de bol? Niet-bestaand! Een kus? Nooit en te nimmer! De eerste zoen ontving ik van mijn moeder pas op mijn 34e. Ik heb het beeld van mij als klein meisje dat haar huilende moeder wil troosten en dan een tik voor het hoofd krijgt. Traumatisch? Nee, het is een ervaring. Vergeet ook niet dat mijn moeder er in het voor haar vreemde Limburg volledig alleen voorstond. Dat was in die tijd zoiets als hoe er nu met immigranten schijnt te worden omgegaan. Je wordt gewoon niet opgenomen, niet geaccepteerd. In wezen was mijn moeder een goede vrouw, wiens ziel dit nu eenmaal moest doorstaan.”

De zegening van de non

Op haar zevende krijgt de hooggevoelige Tonnie voor het eerst een visioen. Er volgen er meer, tot frustratie van haar moeder die zich er geen raad mee weet. Rond die tijd vindt er een merkwaardige gebeurtenis plaats in het leven van Tonnie, die pas recentelijk de grote importantie ervan bevestigd heeft gekregen: “Ik heb altijd het beeld bij me gedragen van mij als kind achter op de fiets bij mijn moeder. Samen zijn we, in het bijzijn van onze buurvrouw, op weg naar een klooster. Eenmaal daar, verdwijnen mijn moeder en de buurvrouw naar binnen voor een gesprek en blijf ik alleen achter. Leunend tegen de kloostermuur zie ik kinderen die spelen en plezier maken. Thuis mochten we nooit vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis nemen om te spelen. Sindsdien heb ik me altijd afgevraagd wat er toen gebeurd is, die dag. Wilde mijn moeder me kwijt? Zocht ze naar een plekje in het klooster voor mij? Feit is dat ik die dag een bijzondere ontmoeting met een non had. Zo bijzonder zelfs, dat ik vanaf dat moment ook non wilde worden. Onlangs kwam deze non in een klankmeditatie opnieuw bij me. Ze vertelde me dat ze me die dag niet in het klooster had kunnen opnemen, omdat ze zag dat ik het licht in me moest gaan volgen. En dat dat licht me een andere kant zou opsturen. In plaats van opnemen, heeft ze me toen gezegend. Een zegening die mijn hele leven in een positief daglicht heeft gesteld. Want overal waar ik kwam, ben ik de juiste mensen op de juiste momenten tegengekomen. En altijd voelde ik me gekoesterd, alsof God bij me was. Zo’n zegening werkt als een extra lichtlaagje om je heen, ter ondersteuning en bescherming bij de processen waar je doorheen moet. Het geeft het vertrouwen dat wát je ook meemaakt, je het aankunt.” Van heel recent is Tonnie’s bezoek aan het klooster waar ze die dag, eind jaren vijftig, een ochtend vertoefde. Het pand staat inmiddels leeg en wordt omgebouwd tot appartementencomplex. Tonnie: “Bij de ingang van het terrein staat een bord met een korte geschiedenis van het klooster, waar volgens de tekst kinderen werden opgevangen die ‘anders’ waren.”

De kracht van simpel

Op haar achttiende verlaat Tonnie het ouderlijk huis, om twee jaar later te trouwen met haar Indische liefde. ‘Een vlucht voor mijn jeugd’, zo omschrijft ze die stappen nu. Hoewel de Indische schoonfamilie de warmte en liefde brengt die ze van huis uit zo gemist heeft, wordt haar huwelijk vanaf dag één gekenmerkt door zowel fysiek als emotioneel geweld. Verklaarbaar, vindt Tonnie: “Het is dat wat je van huis uit meegekregen hebt. Ondanks het pijnlijke karakter ervan, voelt het bekend en vertrouwd. Juist omdat ik in dit huwelijk mezelf niet kon zijn, keerde ik naar binnen. Daar, op die stille plek, kon mijn mediumschap langzamerhand rijpen.” Achteraf gezien noemt Tonnie het ‘haar redding’ dat ze haar leven thuis - waar ze, naast de zorg voor haar dochtertje, door manlief geslagen, vernederd en gekwetst wordt - is gaan combineren met een intensieve loopbaan buitenshuis. Haar buitengewone kwaliteiten blijken te resoneren bij werkgevers van allure. Zo wordt ze op haar 21e, met alleen lagere school op haar cv, uitgenodigd voor de ondernemingsraad van Philips. Messcherpe analyses op basis van haar uitmuntende intuïtie, daarmee krijgt ze de dertien in pak gehesen mannen aan de ondernemingstafel telkens weer stil. “Jouw woorden hebben zo’n impact, omdat ze de kracht van simpelheid bezitten”, zo krijgt ze van de voorzitter te horen. De ruim vijftien jaar die het huwelijk van Tonnie uiteindelijk duurt, blijkt ze keihard nodig te hebben om te leren van zichzelf te houden en voor haarzelf op te komen. Achteraf gezien ligt het failliet van de relatie al in de allereerste maanden ervan. Tonnie: “Vóór de geboorte van mijn dochter was ik al eens zwanger geweest. Maar dat kindje overleed na drie maanden in mijn buik als gevolg van een auto-ongeluk in Engeland. In plaats van mijn man, was het toen de huisarts die aan mijn bed zat. Degene die ik juist zo nodig had om mijn hand vast te houden, was er niet…”

Hoogzwanger

“Het was mijn tijd”, aldus Tonnie over het moment op haar 34e dat het mediamieke zich compromisloos aan haar openbaart. Terwijl haar man denkt dat ze overspannen is, leeft het medium tien dagen lang in twee werelden: “Er is die periode een dame van de andere kant bij me geweest. Ze oogde hoogzwanger en daarvan begreep ik dat het mijn geestelijke zwangerschap symboliseerde. Het mediamieke in mij moest geboren worden! In de dagen dat ze mijn geleidegids was, bereidde zij me voor op mijn coming-out. Geloof het of niet, maar tot op dat moment had ik er geen idee van dat andere mensen géén overledenen zagen. Zó had ik mezelf beschermd en afgezonderd. Wie weet, misschien was ik door er eerder over te praten wel in een gesticht opgeborgen of gedwongen aan de medicatie gegaan. Nu dat niet gebeurd was en het mediamieke zich zo nadrukkelijk aan mij manifesteerde, wist ik twee dingen zeker: ten eerste dat ik hiermee verder wilde en ten tweede dat die beslissing tegelijkertijd het afscheid van mijn man, die het paranormale maar lariekoek vond, zou inluiden.” Juist omdat Tonnie altijd zo discreet met het huiselijk geweld om is gegaan - blauwe plekken maskeerde ze steevast met gepaste kleding - gelooft zo goed als niemand haar als ze tijdens de scheidingsprocedure daarmee naar buiten treedt. Zelfs haar eigen ouders laten haar zitten. Pijnlijk! Maar inmiddels zijn de eerste trekken van de zelfbewuste, daadkrachtige Tonnie goed zichtbaar. Ze benadert de sociale dienst voor kortdurende steun, onderwijl hard werkend aan de oprichting van een eigen praktijk. Nauwelijks een half jaar duurt de overgangsperiode en wanneer ze op 1 oktober, nu zo’n drie decennia terug, haar praktijkdeuren opent, ziet ze meteen af van geldelijke ondersteuning of aanvulling vanuit overheidszijde. Tonnie: “Ik wilde het helemaal op eigen kracht doen. En weet je? Nadat ik een advertentie in de krant had gezet, begon de praktijk meteen goed te lopen. Hoewel mijn gaven lang onbenut waren gebleven, wist ik intuïtief precies wat te doen. Als je die talenten van invoeling, van heling en van contact vanaf je geboorte met je meedraagt, is een aardse opleiding niet nodig.”

Bloemen & boeken

In plaats van een aardse opleiding krijgt Tonnie les van Rathag, een leermeester uit het licht die haar begeleidt tijdens een ontwikkelingsgang langs de sferen. Tonnie leert van alles over de dood, reïncarnatie en over het leven in het hiernamaals. Maar ook over ziekten, trauma’s, psychologie, filosofie en wijsbegeerte. Bij de les blijven, zo luidt het devies. Geen makkelijke opgave voor Tonnie, die haar alleenstaand huismoederschap en haar drukke baan moet zien te combineren met een ook overdag continuerende intensieve scholing van en aan gene zijde. Tonnie: “Soms liep ik letterlijk door het huis te tollen. Maar het was allemaal zo mooi en waardevol om mee te maken! Als ik weer eens een soort examen had afgelegd, verzekerde Rathag mij keer op keer: ‘De bloemen worden je gebracht.’ En, o wonder, dan kwam er meestal een cliënt mijn praktijk binnen om me met een bos van mijn lievelingsbloemen te bedanken voor mijn werk. En wanneer Rathag mij adviseerde een bepaald boek te lezen, dan kwam dat altijd, zonder dat ik daar zelf iets voor hoefde te doen, op één of andere wonderlijke wijze in mijn bezit. Op mijn vraag waarom ‘zij’ nou juist voor mij als aards instrument gekozen hadden, antwoordde Rathag dat mijn innerlijke eenvoud de doorslag had gegeven. Juist omdat ik relatief gezien weinig ingekaderd of gevormd ben, blijk ik in staat puur te zien. Niets anders waar te nemen, dan dát wat er daadwerkelijk is.” Inmiddels is Tonnie een uiterst gewaardeerde kracht in de branche van alternatief hulpverleners. Sterker nog: geregeld krijgt ze via de reguliere zorg - psychologen, psychiaters, maatschappelijk werkers én artsen - cliënten doorgestuurd. Het geeft aan dat Tonnie’s werk niet alleen gewaardeerd en gerespecteerd wordt, maar ook dat haar werk daadwerkelijk positief bijdraagt aan de gezondheid van zowel het individu als het collectief.

Jaarstukken & bouwtekeningen

Vertrouwen in haar kwaliteiten heeft ook de zakenwereld, waar Tonnie sinds haar werk bij Philips altijd linksom of rechtsom mee verbonden is gebleven. Niet zelden krijgt ze het verzoek mee te denken bij belangrijke beleidsbeslissingen of zelfs om als interim beleidsprocessen en -veranderingen te begeleiden. Ze mag jaarstukken inzien en bouwtekeningen beoordelen. Tonnie: “Dergelijke papieren scan ik energetisch met mijn handen, waarna ik ze in de kantlijn van mijn commentaar voorzie. Zo worden knelpunten opgehelderd en blokkades verwijderd.” Ooit zag Tonnie tijdens een vergadering achter één van de zakenmensen een overleden vrouw met een touw om haar nek staan. Inmiddels is ze aan dergelijke verschijningen min of meer gewend, al blijft de timing van bekendmaking ervan cruciaal. Tonnie: “Natuurlijk moet je dat niet ineens in een vergadering gooien. Maar je moet er als medium wél iets mee. Doe je dat niet, dan blijf je de hele dag last van je lichaam houden. Persweeën noem ik dat; ook een reading wil namelijk ‘geboren’ worden. In dit geval schoot ik de desbetreffende zakenman na de vergadering even aan om hem te vertellen wat de overleden hem nog wilde zeggen over haar zelfmoord.” ‘Het onbewuste bewust maken’, zo mag het belangrijkste doel van Tonnie’s mediamieke coachwerk omschreven worden. ‘Hoe dieper je in jezelf gaat, hoe dichter je bij de goddelijke kern komt’, zo luidt haar overtuiging. Tonnie: “Stap elke keer een beetje dieper in je eigen onbewustzijn. Om zaken aan het licht te brengen en in het licht te zetten waarvan je geen weet hebt, maar die je gedrag ondertussen een ongewenst patroonmatig karakter geven. Denk aan de vrouw die telkens weer voor die ‘foute’ man kiest. Samen met haar probeer ik de lessen daaruit te destilleren. En natuurlijk geef ik haar tevens de benodigde energie om die lessen ook daadwerkelijk te leren en processen aan te gaan of te doorbreken. Sommigen mag je niet helpen, die moeten nog een proces doormaken. Maar altijd gebeurt er tijdens een sessie dát, wat gebeuren moet. Ooit zette ik eens een cliënt buiten de deur. Jaren later stond hij er weer, nu met een bos bloemen. Bleek mijn afwijzing hem precies op de juiste manier geprikkeld te hebben om eindelijk eens aan zelfonderzoek te gaan doen.”

Jonge zielen & narcisme

Net als ‘normale’ mensen, blijven ook mediums hun hele leven lang een ‘werk in uitvoering’. Nog dagelijks leert Tonnie bij. Zo zijn de afgelopen jaren op persoonlijk niveau weer erg zwaar geweest: “Mijn valkuil is: helpen ten koste van mezelf. De nodige narcisten hebben daar in mijn leven misbruik van gemaakt. Maar dat is nodig geweest om me te dwingen steeds resoluter te kiezen voor mij en mijn pad. Het kwaad is nodig om het transformatieproces te triggeren. Narcisten zijn wat dat betreft uitstekende katalysatoren. En hun aantal neemt toe, aangezien wij lichtwerkers dat nodig hebben om in deze intense tijden met nog meer urgentie onze zaak op te pakken en onze taak te vervullen. Mijn moeder zou je op de keper beschouwd een narcistisch personage kunnen noemen. Daarover een oordeel vellen, geeft geen pas. Jonge zielen, zó noem je mensen die nog ten koste van anderen bezig zijn met vergaren, etaleren, veroveren et cetera. Dergelijke mensen hebben nog weinig bestanden op de computer om mee te werken. Hoe meer software het leven hen aanreikt, hoe beter de computer begint te draaien. Leven vanuit je hart is een leerproces en zoiets moet je bovendien - vergelijk het maar met een spier - blijven trainen. De afgelopen jaren waren zwaar, het is waar. Ik moest afscheid nemen van mensen die mij dierbaar waren. Zoiets veroorzaakt verdriet, een energie die nodig is om weer diepere lagen in mezelf aan te boren en aan te gaan. Pas wanneer pijn erkend en doorvoeld is, ontstaat er ruimte voor de geboorte van iets nieuws. Die aanzwengeling tot transformatie en vernieuwing, dát is de kracht van verdriet.”

De komende jaren wil Tonnie zich als medium meer gaan toeleggen op kennisoverdracht. Het doorgeven van waarheid en goedheid aan een volgende generatie lichtwerkers. Dat haar werk nodig blijft, blijkt wel uit de talrijke bedankjes die Tonnie wekelijks mag ontvangen. Ergens is ze tóch nog een non geworden. Een non van liefde en heling, welteverstaan.